WSZYSTKIM SIĘ BAWIMY

Mamo, mamo…!!!! Gdzie jest mój mówiący piesek? – krzyczy z lekkim niepokojem Hanka. Skąd niby mam wiedzieć gdzie jest twoja zabawka? I czy to nie był przypadkiem mówiący kotek? Dobija mnie ogrom zabawek w domu. Kiedy Hania miała 4 miesiące, zadzwoniłam do męża, który akurat robił zakupy. Kup jej jakąś grzechotkę, ona nie ma ani jednej zabawki – mówiłam do słuchawki. Nawet nie miałam pojęcia jaka to była wygoda, jaki luksus. Wspominam te czasy, a łzy napływają mi do oczu… ani jednej zabawki! Czysto! Teraz stoi przede mną kosz wiklinowy wielkości przyczepy samochodowej. Znajduje się w nim wszystko, i nic zarazem. Niezliczone ilości razy siedziałam na wieku owego kosza, tylko po to aby zamknął się choć troszeczkę. Sukcesu nie osiągnęłam. Kiedy wstawałam, wieko jak za dotknięciem magicznej różdżki otwierało się z hukiem. Hania pyta o kotka, czy tam pieska, a ja mam dwa wyjścia. Albo znajdę tę pierdzieloną zabawkę i uniknę wyrzucania wszystkiego z kosza, albo powiem, żeby sama ją znalazła, że nie jestem strażnikiem jej zabawek, że ja się nimi nie bawię. Wtedy jednak muszę liczyć się z widokiem naszego pięknego mieszkanka w stanie, jak po przejściu tornado. Pytanie czego ja właściwie chcę? Nie będę szukała kota, bawiłaś się, to sobie go znajdź – mówię dumna stanowczym tonem. Ja się bawiłam, ale ty sprzątałaś mamo – odpowiada z tupetem pięciolatka. Kurtyna opada. Koniec. Nie będę sprzątała. Koniec z segregowaniem zabawek, składaniem puzzli do odpowiednich pudełek, wyciąganiem kredek i plasteliny zza kanapy.  Koniec z układaniem książeczek i maskotek równiutko na półkach. Niech sami  to robią. Zresztą zabawek jest za dużo. Nie mieszczą się na naszych czterdziestu pięciu metrach  kwadratowych. Muszę się uspokoić, usiądę i wypiję kawę. Biorę telefon do ręki, włączam internet … o?! w Smyku wszystko -40%, hmm ciekawa oferta, chętnie przejrzę… .